نمایشنامه با یک روایت معکوس از پایان ماجرا و بعد از وقایع کودتای ۲۸ مرداد و مرگ دکتر مصدق آغاز می شود و با فلش بک به رویداد های مهم در آن دوره پر تنش به بیان قصه ی خود ادامه می دهد، این یکی از نقاط قوت متن در دکتر نون به حساب می آید که روایت اش خطی و مستقیم گو نیست و با بازی میان زمان حال و گذشته مخاطب خود را به کنکاش و توجه بیشتری معطوف می دارد.
نمایشنامه با تمام تلاشی که در آن صورت گرفته است تا وقایع و اتفاقات آن دوران را با چاشنی عشق و دلدادگی بین «دکتر نون » و معشوقه اش «ملک تاج » به دور از خشونت و هیاهوهای معمول روایت کند، اما نتوانسته است تصویر دقیق و کاملی از شرایط و موقعیت های پیچیده آن زمان ارائه دهد و نگاهش به شدت گذرا و سطحی است و اگر مخاطب اطلاعات پیش زمینه ای نسبت به شرایط تاریخی آن دوران نداشته باشد با علامت سوال های بی پایانی مواجه می شود که جوابی برای آنان پیدا نخواهد کرد.
در نمایشنامه دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد، هادی مرزبان با قرار دادن سه بازیگر در نقش ملک تاج معشوقه دکتر نون به خوبی توانسته است به لایه های عمیق تری از این کاراکتر نزدیک شود و تصویر نسبتا درست و باورپذیری از دوران جوانی (با بازی شیوا مکی نیان) دوران میانسالی (با بازی عارفه معماریان) و دوران کهولت (با بازی زهره پرتوی) ارائه دهد و بی‌شک یکی از اصلی‌ترین نقاط قوت اجرا محسوب می‌شود که ضمن تنوع و طراوت در جنس بازی، مخاطب خود را نیز وادار به توجه بیشتر و تاملی عمیقتر می‌کند.
حامد کمیلی در نقش دکتر نون به یک پرتره‌ی یکدستی از نقش نزدیک شده است که چندان عمیق و درونی نیست اما همانطور که گفته شد به لخاظ تیپیکال یکدست و بدون لغزش است.
بهنام تشکر از دیگر بازیگران اصلی نمایش دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد است که اگرچه حضور فیزیکی اش در نمایش چندان جدی و گسترده نیست اما در تک لحظاتش موثر واقع شده و چندان دور از ذهن نیست.
در کارگردانی، نمایش آنچنان که انتظار می رفت به یک صلابت کامل نرسیده است و هادی مرزبان به ویژه در میزانسن و هدایت بازیگران در صحنه های فضاسازی شهری، درگیری ها و وقایع اجتماعی کاملا آماتور گونه عمل کرده است و این لحظات از نمایش بیشتر از آنکه در خدمت روایت اثر باشد کاریکاتور گونه و غیر قابل قبول از آب درآمده است.
بی شک مرزبان با عقبه کاری خود و توانایی هایش در خلق فضاهایی از این دست، نشان داده است که در آماده سازی این اثر، آن چنان که انتظار می رفته موثر عمل نکرده است و بازیگران پوشش دهنده را در اینطرف و آن طرف صحنه بیخودی شلوغ کرده است و بدون هیچ منطق و کارکرد دراماتیکی از این سو به آن سو می روند.
طراحی صحنه نمایش، با اجرای رضا کیانیان اگر چه چندان بدیع و خلاقانه به نظر نمی رسد اما به شدت کاربردی و در خدمت اثر است و توانسته است با تفکیک فضا و ایجاد عمق و بعد به صحنه، کارگردان را در اجرا یاری نماید.
نمایش دکتر نون زنش را بیشتر از مصدق دوست دارد به نویسندگی شهرام رحیمیان و کارگردانی هادی مرزبان در سالن اصلی تاتر شهر اجرا شده است.
