غزال زیاری: بخش‌های بزرگی از دیوار چین، به لطف یک “لایه زیستی” که لایه‌ای نازک از مواد آلی است در کنار هم قرار گرفته‌اند. این مواد آلی به محافظت از این شگفتی بزرگ معماری دنیا در برابر فرسایش کمک زیادی می‌کنند.
دانشمندان در هنگام تجزیه و تحلیل بخش‌هایی از دیوار چین، متوجه این موضوع شدند. دیوار بزرگ چین، بیش از ۲۱ هزار کیلومتر وسعت دارد و ساخت آن سال‌ها به طول انجامیده و از سال ۲۲۱ قبل از میلاد مسیح آغاز شده و هدف از ساخت آن، محافظت از امپراطوری چین در مقابل دنیای خارج بوده است.
ایده‌های ناب در هنگام ساخت دیوار چین
در هنگام ساخت و ساز دیوار چین، کارگران قدیمی، معمولا از خاک کوبیده شده استفاده می‌کردند که ترکیبی از مواد آلی مثل خاک و شن فشرده شده بود. این درحالی است که این مواد ممکن است نسبت به سایر مواد، مثل سنگ‌های جامد، بیشتر در معرض فرسایش قرار بگیرند؛ چرا که به رشد زیست پوسته‌ها کمک می‌کنند.
طبق مطالعه‌ای که اخیرا منتشر شد، این زیست پوسته‌های زنده از سیانوباکترها (میکروارگانیزم‌هایی که قادر به فتوسنتز هستند)، خزه و گل‌سنگ‌هایی که به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک، به تقویت ساختار کمک می‌کنند، تشکیل شده‌اند.
بو شیائو، یکی از نویسندگان این مطالعه که استاد علوم خاک در کالج علوم و فناوری زمین در دانشگاه کشاورزی چین است، در این رابطه گفته:«سازندگان باستانی می‌دانستند که کدام مواد قابلیت پایدار کردن ساختار را دارا هستند. آنها برای افزایش استحکام مکانیکی، برای ساخت دیوار بر روی زمین کوبیده شده، از خاک رس، ماسه و چسب‌هایی مثل آهک بهره می‌بردند. این مواد، شرایط حاصلخیزی را برای رشد ارگانیزم‌هایی که “قشر زیستی” نامیده می‌شوند فراهم می‌کنند.»
بیشتر بخوانید:
تست استحکام دیوار
محققان برای آزمایش مقاومت، استحکام و یکپارچگی دیوار چین، نمونه‌هایی را از هشت بخش مختلف که بین سال ۱۳۶۸ قبل از میلاد مسیح تا ۱۶۴۴ سال قبل از میلاد در طول دوران سلسله مینگ ساخته شده بود جمع‌آوری کردند. آنها دریافتند که ۶۷% از نمونه‌ها، حاوی “پوسته‌های زیستی” بودند که شیائو این پوسته‌ها را “مهندسان اکوسیستم” می‌نامد.
این محققان با استفاده از ابزارهای مکانیکی قابل حمل، هم در موقعیت دیوار بزرگ و هم در آزمایشگاه، مقاومت مکانیکی و پایداری خاک نمونه‌ها را مورد اندازه‌گیری قرار داده و این داده‌ها را با بخش‌هایی از دیوار که فقط حاوی خاک کوبیده شده بود مقایسه کردند.
محققان دریافتند که نمونه‌های “زیست پوسته” گاهی حتی تا سه برابر قوی‌تر از نمونه‌های خاک ساده و کوبیده شده بود و نتایج این مطالعه حکایت از آن داشت که این نمونه‌ها حاوی خزه‌های بسیار جالب توجهی بودند.
شیائو در این باره توضیح داد که سیانوباکترها و سایر اشکال حیات موجود در داخل پوسته زیستی، از جمله پلیمرها، به ذرات خاک به هم چسبیده و چیزی شبیه سیمان را ایجاد می‌کنند و همین به پایداری ساختاری آنها کمک کرده و آن را تقویت می‌کند. او دراین رابطه گفت:« این مواد سیمانی، رشته‌های بیولوژیکی و دانه‌های خاک در لایه زیست پوسته، یک شبکه منسجم و با استحکام مکانیکی بالا و پایداری را شکل می‌دهند که در برابر فرسایش خارجی مقاومت بالایی دارند.»
منبع: livescience
۵۸۵۸
