محمدصادق باطنی، مدیر شبکه‌های امید، پویا و نهال صدا و سیما معتقد است که اگر نمایش کودک موقعیت و مخاطب خودش را بشناسد، یکی از موقعیت‌های سیاستگذاری تربیتی برای بچه‌هاست.
باطنی که مدیریت شبکه‌های تخصصی خردسال، کودک و نوجوان را بر عهده دارد، در حاشیه تماشای نمایش «سیندرلا» به کارگردانی مریم کاظمی که در تالار هنر روی صحنه بود، در گفت‌وگویی با بارز نیوز، این نمایش را اثری موفق دانست و گفت: نمایش «سیندرلا» خیلی خوب مخاطب خودش را شناخته و توانسته بود نبض بچه‌ها را به دست بگیرد و خیلی به مخاطب احترام گذاشته و تلاش کرده بود خود را به زبانی که برای بچه‌ها مطلوب باشد، به آنان نزدیک کند.
او با اشاره به اینکه این نمایش پیام جذابی به مخاطبان کودک می‌دهد، پرداختن به داستان‌ها و شخصیت‌های ایرانی را به گروه‌های نمایشی پیشنهاد داد و افزود: جای تلاش هنرمندانه هنرمندان تئاتر ما برای تبدیل قصه‌ها و داستان‌های بومی خودمان به تئاتر کودک خالی است. ما از لابه‌لای ابیات مثنوی معنوی تا قصه‌های حماسی شاهنامه و قصه‌های عاشقانه عطار و حکمت‌های پنهان در ابیات نظامی، قصه‌های بسیاری داریم که می‌توانیم برای بچه‌ها تعریف کنیم. هرچند تلاشی که در نمایش «سیندرلا» انجام شده، بسیار ارزشمند است، اما امیدوارم هنرمندان ما کار سخت‌تری را انجام بدهند و به سراغ داستان‌ها، روایت‌ها و قهرمان‌های فرهنگ خودمان بروند.
باطنی در بخش دیگر صحبت‌هایش با ابراز خرسندی از اختصاص تالار هنر به عنوان سالن تخصصی تئاتر کودک و نوجوان، اضافه کرد: از دور که نگاه می‌کنیم، ریسک سرمایه‌گذاری در برخی حوزه‌ها خیلی بالا است. این که شما چراغ این تالار را با کار تخصصی درست روشن نگه دارید، خیلی ارزشمند است. تلاش برای روی صحنه بردن کارهایی که ضربی نیستند و کارهای فاخر به شمار می‌روند و این که یک تالار تمرکزش را بر مخاطب کودک گذاشته، بسیار ارزشمند و مسئولیتی دشوار است چون کودکی که به سالن می‌آید، مشتری این تالار می‌شود. کودکی که زیست مدرن، هله هوله خورش کرده است ، می‌آموزد که باید منتظر بماند تا کاری فاخر روی صحنه بیاید.
او افزود: با این که دسترسی رسانه‌ای کودکان امروز متفاوت شده است، اگر نمایش کودک، موقعیت و مخاطب خودش را بشناسد، هنوز یکی از موقعیت‌های سیاستگذاری تربیتی برای بچه‌هاست.
مدیر شبکه امید درباره تعامل تئاتر و تلویزیون در زمینه کودک و نوجوان نیز توضیح داد: تئاتر یک تفاوت آشکار با رسانه‌های تصویری دارد. وقتی تئاتر می‌بینی، خودت قاب می‌بندی و به صحنه‌ای که شاید مورد توجه طراح تئاتر هم نبوده است، نگاه می‌کنی. بخشی از پشت صحنه را روی صحنه می‌بینی و خودت باید جاهای خالی را با کلمات مناسب پر کنی. تئاتر به نسبت تلویزیون، خیلی بیشتر خودآگاه تو را فرا می‌خواند و خیلی بیشتر تلاش می‌کند که خیال تو را درگیر کند تا سینمایی که جایی برای حضور تو در آن صحنه نمی‌گذارد.
باطنی ادامه داد: نفس فاصله‌گذاری تئاتر در همین است. حتی همین باز و بسته شدن پرده به تو فرصتی می‌دهد تا چیزی را که دیدی درک کنی و برای مرحله بعد آماده شوی. همه اینها و ترکیب آن با نمایش به نظر من خیلی انتخاب درستی برای کودک است. همین فرصتی که در تئاتر به مخاطب داده می‌شود تا در تعامل با صحنه نه یا بله بگوید و … تعاملی که در بافت عیان نمایش انجام می‌شود، با هیچ رسانه دیگری قابل مقایسه نیست.
این مدیر تلویزیون با بیان اینکه “برای خود من جالب بود که در تالار هنر پاتوقی برای تئاتر کودک داریم” این ظرفیت را فرصت خوبی برای همکاری‌های مشترک میان تئاتر و تلویزیون و کارهای تربیتی دانست.
انتهای پیام
