فاطمه احمدی گیوی: اگر اهل سوارشدن مترو و سایر وسایل حمل‌ونقل عمومی هستید، حتماً چند باری چشمتان به نوشته‌هایی خورده که به ایستگاه‌ها و پنجره‌های متروها و بی‌آرتی‌ها زده شده است. شاید فقط چشمتان خورده باشد و اهمیتی به آن‌ها نداده باشید.
یا شاید هم در بین شلوغی‌ها و ازدحام جمعیت، آن‌ها را خوانده باشید. نوشته‌هایی که کم‌وبیش ویراسته نیستند و معلوم است نوشتنشان فقط از سر بازکردن بوده و آدم اهل قلم، یا حداقل کسی که با اصول اولیه نگارش و درست‌نویسی آشنا باشد، آن‌ها را ننوشته است. استفاده‌ی نابه‌جا از علائم نگارشی، فراموش‌کردن وجود چیزی به نام نیم‌فاصله، جمله‌بندی‌های ویرایش‌نشده و بعضاً غلط‌های فاحشی که نمی‌شود ازشان چشم‌پوشی کرد.
قطعاً برای آماده‌سازی این بنرها در سطح وسایل نقلیه‌ی عمومی، هزینه‌های زیادی صرف می‌شود. اما کاش برای پاسداری از زبان فارسی و ویراسته‌تر شدن این نوشته‌ها کاری کرد. درست است که پویابودن زبان مزایای زیادی دارد؛ اما به‌دور از معایب هم نیست. هر لحظه امکان متزلزل‌شدن زبان وجود دارد؛ پس چه بهتر از همین قدم‌های کوچک شروع کنیم و مراقب باشیم زبانمان به‌سادگی در آستانه‌ی سقوط قرار نگیرد.
در محاوره استفاده نمی‌شود.
