ریحانه اسکندری:حتی اگر طبق گفته و ادعای بعضی ها برای ملی پوشان پوشان حواله خودرویی در کار نبوده باشد، باز هم نمی توان از پاداش ۱۵ هزار دلاری تنها برای شکست ولز در جام جهانی گذشت، آن هم در شرایطی که بقیه ورزشکاران در رشته های دیگر برای هیچ کدام از افتخارات بزرگ خود چنین پاداش هایی را از طرف مسئولین دریافت نمی کنند.
این مسئله مربوط به دیروز و امروز هم نیست، سالیان دراز است که ورزشکاران غیر فوتبالی نسبت به تفاوت فاحش پاداش بین رشته های غیرفوتبالی و تیم ملی فوتبال اعتراض می کنند و صدایشان به گوش وزارت ورزش نمی رسد. تفاوتی نمی کند وزیر چه کسی باشد، آن چیزی که مشخص است این است که هیچ کس نمی خواهد یک بار برای همیشه به مسئله عدالت و رساندن حق به حق دار رسیدگی کند.
مبحث شایسته سالاری به طور کل از ورزش رخت بر بسته است.شاید بتوان با پرافتخار ترین تیم والیبال نشسته جهان آغاز کرد. تیم ملی والیبال نشسته ایران که غول والیبال معلولین جهان است و عملا هیچ تیمی در جهان توان مقابله با آن را ندارد. کسب قهرمانی پارا المپیک و جهان آن هم با تعداد دفعاتی که از انگشتان دست بیشتر می شود کاری است که والیبال مردان ایران آن را بارها و بارها انجام داده اند اما درست بعد از این اتفاقات بود که مرتضی مهرزاد کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته ایران به رغم پاداش ها و تفاوت فاحش آن با فوتبالی ها اعتراض کرد.
او در واکنش به این تبعیض ها به کنایه گفت: «الان چند هفته است که از مسابقات جهانی برگشته‌ام اما حتی یک نفر از وزارت ورزش پیگیر ما نبود. گفتن این حرف‌ها هم زشت است. همیشه وقتی یک ورزشکار از ایران خارج می‌شود و به کشور دیگر می‌رود، به آنها می گویند خیانت کرده اند اما چرا مسئولان یک بار از خودشان نمی‌پرسند چرا این ورزشکار تصمیم گرفته برود و در کشور دیگری فعالیت ورزشی‌اش را انجام دهد؟ مسئولانی که باعث ایجاد چنین شرایطی شدند باید پاسخگو باشند. در مسابقات جهان موفق شدیم تیم آمریکا را با نتیجه سه بر صفر شکست دهیم؛ همین آمریکایی که نتایج آن مهم است، مگر ما می‌گوییم به ما پول بدهند اما چرا حتی با یک شاخه گل به استقبال ما در فرودگاه نیامدند؟ حتی وزیر ورزش به جای خودش به معاونانش هم نگفت که به استقبال ما بیایند. البته در این چند سال به بی‌مهری‌ها و بی‌توجهی‌ها عادت کرده‌ایم. در هر تورنمنت و مسابقه‌ای که شرکت می‌کنیم به طور حتم یک مدال برای تیم والیبال نشسته کنار گذاشته‌اند ولی مگر ما آدم نیستیم که حتی با یک شاخه گل هم به استقبال ما نیامدند؟ مسئولان ورزش همه پول‌ها را به فوتبالیست‌ها می‌دهند، هیچ اشکالی ندارد بدهند، اما این تبعیض تا کی ادامه دارد؟ ورزشکاران والیبال نشسته و جانبازان و معلولین بچه‌های سرراهی وزارت ورزش و جوانان هستند. این مسائل برای ورزش ایران زشت است.»
مهرزاد در ادامه گفت: «باز هم تاکید می کنم ما به فوتبال حسادت نمی‌کنیم، من طرفدار پرسپولیس هستم و دوست دارم هزاران هزار یورو و دلار به فوتبالیست‌ها پول بدهند اما در کنارش به ما که در مسابقات جهانی و پارالمپیک همیشه پرچم ایران را به اهتزاز درمی‌آوریم هم توجه کنند. این خواسته زیادی نیست. مسئولان با یک شاخه گل به استقبال تیم قهرمان جهان می‌آمدند و حتی پول آن شاخه گل را هم با ما حساب می‌کردند ولی به تیم ما احترام می‌گذاشتند. گفتن این حرف‌ها زشت است. اگر ما فوتبالی بودیم شرایط بهتری داشتیم اما متأسفانه جرممان این است که ورزشکار جانبازان و معلولین هستیم.»
مرتضی مهرزاد هیچ چیزی درمورد رقم پاداش برای والیبال نشسته نگفت تا چندی بعد هادی رضایی سرمربی تیم ملی والیبال نشسته گفت: «از سوی فدراسیون جانبازان و معلولین ۵۵۰۰ یورو در اختیار کادرفنی قرار گرفت که پس از کسب عنوان قهرمانی در جهان، این مبلغ بین بازیکنان، اعضای کادرفنی، پزشک و سرپرست تیم تقسیم شد.»
در شرایطی که اعضای تیم ملی والیبال نشسته را ۲۰ نفر فرض کنیم بعد از قهرمانی جهان به هر یک از این نفرات رقمی حدود ۲۷۵ یورو تعلق گرفته است. این پاداش تیمی است که با هفت طلا و دو نقره پارالمپیک پرافتخارترین تیم جهان است.
بعد از والیبال نشسته می توان به کشتی پرداخت، کشتی گیرانی که بار ها و بارها از سد آمریکا هایی گذشته اند و همیشه با کسب مدال ها خوش رنگ افتخار پرچم ایران بوده اند.
تیم ملی کشتی ایران در مسابقات جهانی نروژ مقام سوم را به دست آورد. علاوه بر این ۶ نفر از کشتی گیران ایران فینالیست شدند.تیم ملی موفق به کسب سه مدال طلا، سه نقره و یک برنز شد. حسن یزدانی، کامران قاسم‌پور و امیرحسین زارع طلایی‌های تیم ملی کشورمان بودند که بعد از مدال‌شان ۱۴۰۰ یورو (حدود ۵۵میلیون تومان) از فدراسیون کشتی پاداش گرفتند. پاداش علیرضا سرلک، امیرمحمد یزدانی و محمد نخودی نیز که به مدال نقره جهان رسیدند نیز ۱۱۰۰ یورو بود و مجتبی گلیج مرد برنزی کشتی ایران نیز ۹۰۰ یورو پاداش گرفت. تیم ملی کشتی فرنگی ایران هم با هدایت حسن رنگرز به عنوان قهرمان رقابت‌های جهانی ۲۰۲۲ بر سکوی نخست جام جهانی ایستاد. اتحادیه جهانی کشتی مبلغ ۷۰هزار فرانک سوییس که تقریبا معادل ۲میلیارد و ۵۰۰میلیون تومان است را به عنوان جایزه تیم نخست به ایران اهدا خواهد کرد. با اعلام علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی، این پاداش بین اعضای تیم ملی کشتی فرنگی تقسیم شد.
چندی پیش محمدابراهیم امامی سخنگوی فدراسیون کشتی در رابطه با پاداش های تیم ملی کشتی و بدقولی ها در مورد پرداخت آن ها گفت: «متأسفانه جوایز و پاداش کشتی‌گیران هنوز پرداخت نشده ولی شاهد این هستیم که به فوتبالیست‌ها پاداش باخت و حذف شدن از جام جهانی می‌دهند.»
کامران قاسم پور در واکنش به مسئله تبعیض در پرداخت پاداش ورزشکاران گفت: «واقعا خنده دار است که من دو سال است قهرمان جهان می شوم و برمی گردم، اما همان پاداشی که خود وزارت ورزش هم تصویب کرده را نمی دهند. اگر هم بدهند، به نظرتان ۱۵۰ میلیون تومان دردی از ما دوا می کند؟ به فوتبال پاداش های میلیاردی می دهند، اما به کشتی که می رسند، می گویند بودجه نداریم. چطور بودجه در زمان قهرمانی های کشتی محدود می شود؟ در حین جام جهانی به فوتبالیست ها پاداش دادند، اما دو سال از قهرمانی ما می گذرد و هنوز از پاداش خبری نیست.»
او در ادامه گفت: «کمی هم مسئولان باید انصاف داشته باشند. اگر پاداش و بودجه هست، باید برای همه باشد. اینکه فقط یک رشته دیده شود و بقیه نادیده گرفته شوند، فقط دلسردی به بار می آورد. کشتی در ۷۰ سال اخیر پرچمدار ورزش ایران بوده و همواره در مسابقات جهانی و المپیک بهترین نتایج و مدال ها را کسب کرده است. جالب است که همه مسئولان به قطر سفر کردند تا کنار تیم ملی باشند، اما ما چند روز دیگر به جام جهانی می رویم و هیچ کس به خودش زحمت نداده که تا خانه کشتی بیاید. حداقل بیایند و از ما بپرسند که مشکلی ندارید. این را هم از ما دریغ می کنند و این انصاف نیست. تبعیضی که دولت بین ورزشکاران و قهرمانان قائل می شود، خیلی ها را ناراحت کرده و حرف هایی که من می زنم، فقط صحبت من نیست و خیلی از قهرمانان از دیروز با من تماس گرفتند و ابراز ناراحتی کردند. ما هم عرق می ریزیم و زحمت می کشیم، اما مثل فرزنده ناخوانده با ما برخورد می کنند.»
در ادامه و با واکنش براداران گرایی مشخص شد کشتی گیران ایرانی دو سال است که پاداش های اندک خود را دریافت نکرده اند؛ برادران گرایی نوشتند: «از دو سال پیش تا حالا جوایز کشتی گیران را نداده اید. مگر بیشتر افتخارات ورزش تان مربوط به کشتی نیست؟ پس چرا گل ریزان تان برای فوتبال است؟!»
این مسئله در مورد تیم ملی والیبال هم صدق می کند. قبل از ماجرا ها و حواشی حواله های تیم ملی فوتبال، سید محمد موسوی در واکنش به مبحث دریافتی های تیم ملی والیبال واکنش نشان داده و اشاره کرده بود که سال های زیادی است که هیچ پول و پاداشی از طریق فدراسیون برای ملی پوشان والیبال واریز نشده است. این در شرایطی است که والیبال مردان ایران بارها و بارها در مسابقات مختلف عملکرد درخشانی داشتند و در حال حاضر از قدرت های مطرح والیبال دنیا هستند. والیبال ایران که بارها و بارها از پس آمریکا، لهستان، برزیل و.. دیگر تیم های قدرتمند بر آمده سال هاست با مشکلاتی در حوزه دریافت پاداش و امکانات مواجه است.
زمان اعزام تیم ملی والیبال به مسابقات قهرمانی جهان محمد موسوی اردو های تیم ملی را ترک کرد، این موضوع خانواده والیبال را شوکه کرد. موسوی در واکنش به خداحافظی ناگهانی اش از تیم ملی و شرایط ناراحت کننده پاداش تیم ملی گفت: «من شاید صدای سایر بچه‌هایی باشم که تحت فشار هستند. تیم ملی حدود ۵۷ روز پرفشار را در مسابقات خارج کشور گذراند، ولی فدراسیون به بازیکنان، فقط ۱۸ میلیون تومان پاداش داد که از چند ماه حقوق یک کارگر هم کمتر است».
چندی بعد میلاد عبادی پور کاپیتان تیم ملی هم در حمایت از اعتراضات سید محمد موسوی گفت: «اگر این ۱۸ میلیون را نمی‌دادند بهتر بود. ۱۸ میلیون پاداش فدراسیون والیبال برای بازیکنان، شوخی نامناسبی بود.»
حالا و بعد از این که ورزشکاران غیر فوتبالی به هر شکل و شیوه ای ناراحتی خود از تبعیض وزارت ورزش بین تیم ملی فوتبال و رشته های غیر فوتبالی نشان دادند، محمدرضا حضرت پور لیبروی تیم ملی گفت: « اگر ۱۰درصد امکانات و پاداش فوتبالیست ها به والیبال تزریق شود، خیلی تاثیرگذار است و شک نکنید والیبال خیلی بیشتر از قبل پیشرفت می کند. وقتی تیم ما آمریکا را می برد حتما پتانسیل خوبی دارد و لایق بهترین هاست، نه تنها والیبال که بقیه رشته ها هم همین طور است اما من ندیده ام بابت شکست آمریکا از والیبال تجلیل کنند و پاداش خوبی هم بدهند. ما آمریکا را بردیم نهایت ۲۰۰دلار فدراسیون پاداش داد، اما فوتبالیست ها فکر نمی کنم زیر ۲۰-۱۰هزار دلار گرفته باشند. کاش مسئولان اجازه می دادند کمی فوتبالیست ها هم سختی بکشند. چرا همیشه جیب آنها پر است و ما این همه سختی می کشیم؟ ما نمی گوییم به تیم ملی فوتبال پاداش ندهند، به آنها هم برسند، اما جوری که ارزش داشته باشد.»
اوضاع پاداش های نامناسب به این جا ختم نمی شود، رئیس فدراسیون قایقرانی هم در واکنش به شرایط و بودجه های نامناسب در این فدراسیون گفت: «ما برای حل مشکل تجهیزات به بودجه کلان و کمک مسئولان دیگر نیاز داریم. البته مسئولان ورزشی کمک می کنند و منظور من کمک از سوی مسئولان غیر ورزشی خارج از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و پارالمپیک است. افرادی که نزدیک انتخاباتشان دوست دارند با ورزشکاران ما عکس بگیرند، در این زمینه هم کمک کنند. ارگان های زیادی هستند که می توانند کمک کنند تا راحت تر از این پیش برویم.»
رییس فدراسیون قایقرانی با اشاره به ناراحتی ورزشکاران تاکید کرد: « ورزشکار من در همین هوای سرد زخم دستش باز شد و خونریزی کرد. وقتی به من نشان داد، گفتم اشکال ندارد، می خواهم برایتان شب یلدا بگیرم که گفت بقیه حواله خودرو می گیرند اما عیبی ندارد؛ پدر خانواده ما شب یلدا می گیرد و در همین حد وسع دارد. این یعنی چه؟ من به نمایندگی از ۵۲ فدراسیون دیگر صحبت می کنم. اگر به فوتبالیست ها بگویند بعد از دو باخت و یک پیروزی در جام جهانی ، یک پنت هاوس در الهیه و خودرو مازراتی و حقوق مادام العمر می دهیم، ما باز هم ناراحت نمی‌شویم اما از این ناراحتم که چرا به ورزشکار من که با سختی مدال می گیرد، این چیزها را نمی دهند.»
همان طور که در ابتدا گفته شد این موضوع مربوط به دیروز و امروز نیست، هدیه کاظمی نخستین بانوی مدال آور در رشته قایقرانی سال ۹۷ بعد از درخشش در مسابقات آسیایی جاکارتا گفته بود: « به‌هرحال ورزشکارانی همچون بنده که نه حقوقی از فدراسیون دریافت می‌کنیم و نه بیمه هستیم و از طرفی حمایت استانی هم ضعیف است که تجلیل بنده پس از کسب مدال در بازی‌های آسیایی به‌مراتب پایین‌تر از استان‌های دیگر بود، تنها امیدمان به همین مسابقات بین‌المللی و پاداش‌های آن است. هر بار جلوتر می‌رویم به‌جای آنکه بر پاداش‌ها افزوده شود، از آن کاسته می‌شود. در رشته‌ای مثل قایقرانی یکبار می‌گویند چون گروهی است جوایز بین دو تا چهار نفر تقسیم می‌شود، بار دیگر چهار مدال کسب کردم تنها یک جایزه کامل داده شود و مابقی از آنها کاسته شد.»
کاظمی در ادامه با انتقاد از اینکه نمی‌دانم چه زمان چنین مسائلی به اتمام می‌رسد، اظهار کرده بود: «ورزشکاران غیر فوتبالی نه قرارداد مناسبی با باشگاه‌ها دارند و نه حقوقی از جایی دریافت می‌کنند پس باید از محل همین پاداش‌ها برای زندگی‌شان برنامه‌ریزی کنند. با بالا رفتن هزینه‌ها، به‌واقع نمی‌توان اینچنین از پس تأمین خرید وسایل و تجهیزات و سایر هزینه‌های جانبی درآمد پس نیاز است مسئولان بیش‌ازپیش به فکر ما ورزشکارانی باشیم که با اهتزاز پرچم مقدس کشورمان در میادین بین‌المللی بیش‌ازپیش در مقابل هجمه دشمنان ایستادگی می‌کنم.شرایط سختی برای ورزشکاران غیر فوتبالی این روزها حکم‌فرماست»
بدقولی ها و خنده دار بودن رقم پاداش ها برای رشته های غیر ورزشی موضوعی است که است که همواره ورزشکاران به آن اعتراض داشته اند و خواستار رعایت عدالت در این حوزه بوده اند. این موضوع که بعضی از فدراسیون ها شرایط سخت مالی دارند و بعضی از فدراسیون ها در دادن پول به ورزشکاران کم کاری می کنند در نهایت همه آسیب ها را به ورزش می رساند و شرایط آرامش روانی ورزشکار را زیر سوال می برد. باید دید چه زمانی وزارت ورزش قصد ورود و رسیدگی جدی به این موضوع را دارد؛البته اگر همتی در این زمینه وجود داشته باشد!
بیشتر بخوانید:
۲۵۱۲۵۴
