دانشمندان می‌گویند هورمونی که هنگام ورزش در بدن ترشح می‌شود، پارکینسون را در موش‌ها متوقف کرده است.
به گزارش بارز نیوز و به نقل از نیو اطلس، یک مطالعه بر روی حیوانات نشان داد که هورمونی به نام آیریسین(irisin) که هورمونی است که در طول ورزش کردن توسط عضلات ترشح می‌شود، علائم عصبی بیماری پارکینسون را بهبود می‌بخشد.
این هورمون که در طول ورزش توسط عضلات ترشح می‌شود، سطح پروتئین سمی مرتبط با بیماری پارکینسون را کاهش می‌دهد. مطالعات امیدوارکننده حیوانی نشان می‌دهد که می‌توان درمان‌های آینده را بر اساس روشی که این هورمون سلامت مغز را بهبود می‌بخشد، توسعه داد.
در سال ۲۰۱۲، تیمی از محققان دانشکده پزشکی هاروارد یک مطالعه مهم را منتشر کردند که در آن گزارشی از کشف یک هورمون جدید که توسط عضلات در حین ورزش ترشح می‌شود، منتشر شد. محققان نام این هورمون را آیریسین گذاشتند.
برای چندین سال جامعه علمی بحث می‌کرد که آیا آیریسین که در ابتدا در موش‌ها شناسایی شد، واقعاً در انسان وجود دارد یا خیر. در سال ۲۰۱۵ این بحث در نهایت به نتیجه رسید و با تحقیقات جدید مشخص و تایید شد که آیریسین در انسان نیز وجود دارد و توسط عضلات اسکلتی در انسان در حین ورزش ترشح می‌شود. البته، این منجر به بحث جدیدی در مورد تأثیرات این هورمون بر سلامت انسان شد.
خیلی زود، سرنخ‌های جالبی در مورد اثرات آیریسین بر مغز به دست آمد، زیرا مطالعات نشان داد این هورمون می‌تواند از سد خونی مغزی عبور کند و به طور بالقوه فعالیت مفیدی را در هیپوکامپ ایجاد کند. یک مطالعه روی موش‌ها در سال ۲۰۱۹ نیز نشان داد که افزایش سطح آیریسین در مدل‌های حیوانی مبتلا به آلزایمر موجب بهبود انعطاف و شکل‌پذیری مغز و حافظه می‌شود.
اکنون این مطالعه جدید زمانی شکل گرفت که “بروس اشپیگلمن” یکی از نویسندگان مطالعه اولیه کشف آیریسین در سال ۲۰۱۲ با “تد داوسون” محقق بیماری‌های عصبی برای بررسی اثرات آیریسین بر بیماری پارکینسون همکاری کرد.
مدت‌هاست که مشخص شده ورزش برای بیماران پارکینسون فوق‌العاده مفید است و اغلب، پیشرفت بیماری را کند می‌کند. بنابراین “داوسون” و “اشپیگلمن” به این فکر کردند که آیا آیریسین می‌تواند نقش خاصی در بهبود علائم پارکینسون داشته باشد یا نه.
تحقیقات جدید در چندین آزمایش روی موش‌ها نشان داد که آیریسین می‌تواند از تخریب نورون‌های دوپامین مرتبط با بیماری پارکینسون جلوگیری کند. این مطالعه همچنین نشان داد که آیریسین، تجمع آلفا سینوکلئین را که پروتئین‌هایی هستند که در کنار هم قرار می‌گیرند و منجر به تخریب عصبی پارکینسون می‌شوند، کاهش می‌دهد.
یکی از یافته‌های جالب در این مطالعه این است که درمان با آیریسین می‌تواند اثرات پارکینسون را معکوس کند. یک آزمایش حیوانی خاص نشانه‌های امیدوارکننده‌ای را ارائه داد که نشان می‌دهد آیریسین می‌تواند برخی از جنبه‌های بیماری را معکوس کند، اما محققان می‌گویند مطالعات بیشتری برای درک این مکانیسم نیاز است.
محققان در این مطالعه آورده‌اند: برای هر درمان انسانی در آینده تعیین اینکه آیا آیریسین می‌تواند پیشرفت پارکینسون را پس از شروع علائم عصبی متوقف کند یا خیر و تعیین اثرات آیریسین در سایر مدل‌های مبتلا به پارکینسون مهم خواهد بود. با این وجود، نوید قابل توجهی وجود دارد که ممکن است آیریسین به عنوان یک درمان برای این بیماری توسعه یابد.
اینکه چگونه این روش به یک درمان انسانی منجر می‌شود، هنوز مشخص نیست. درک بهتر اینکه چگونه آیریسین می‌تواند آبشار رویدادهای تخریب عصبی که منجر به پارکینسون می‌شوند را مختل کند، ممکن است به محققان در توسعه پروتئین یا یک ژن‌درمانی خاص کمک کند. با این حال این یافته‌ها در کوتاه‌مدت، سرنخ‌هایی قوی درباره اینکه چگونه ورزش می‌تواند به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون مفید باشد، ارائه می‌دهد.
این مطالعه جدید در مجله PNAS منتشر شده است.
انتهای پیام
