پژوهشگران چینی، نوعی لنز ابداع کرده‌اند که با دارورسانی خودکار می‌تواند به درمان آب‌سیاه کمک کند.
به گزارش بارز نیوز و به نقل از نیو ساینتیست، بررسی جدید پژوهشگران چینی نشان می‌دهد که یک لنز بی‌سیم می‌تواند با نظارت بر افزایش فشار داخل چشم و ارسال خودکار دارو در صورت افزایش بیش از حد فشار، به درمان آب‌سیاه کمک کند.
برخی از گزارش‌ها نشان می‌دهند که آب‌سیاه حدود ۸۰ میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری به خاطر تخلیه ناکافی مایع از چشم پیش می‌آید که فشار چشم را افزایش می‌دهد و می‌تواند به عصب بینایی که سیگنال‌های بینایی را به مغز منتقل می‌کند، آسیب برساند.
این عارضه معمولا با استفاده از داروهایی درمان می‌شود که به تخلیه مایع اضافی چشم کمک می‌کنند و به شکل قطره چشمی تجویز می‌شوند، اما به گفته “شی سی” (Xi Xie)، پژوهشگر “دانشگاه سان یات سن” (SYSU) چین و همکارانش، ممکن است که افراد به برنامه درمانی خود پایبند نباشند.
این گروه پژوهشی، نخستین نمونه از یک لنز را طراحی کردند که می‌تواند فشار چشم را حس کند و در صورت نیاز، داروهای آب‌سیاه را پخش کند. لایه بیرونی لنز دارای ۶ صفحه مسی ریز است که به صورت حلقه‌ای در اطراف مردمک قرار گرفته‌اند و تغییر شکل چشم ناشی از افزایش فشار چشم را حس می‌کنند. آنتنی که در نزدیکی چشم قرار می‌گیرد، داده‌ها را به رایانه مجاور منتقل می‌کند. لایه داخلی لنز که در تماس با قرنیه چشم قرار دارد، با یک داروی کاهش‌دهنده فشار به نام “بریمونیدین” (Brimonidine) بارگیری می‌شود که می‌تواند زمانی که لنز سیگنالی را به واسطه آنتن از رایانه دریافت می‌کند، آزاد شود.
پژوهشگران، لنزهای خود را در خرگوش‌های بدون آب‌سیاه آزمایش کردند. آنها ابتدا نشان دادند که این دستگاه می‌تواند فشار چشم حیوانات را کنترل کند و داده‌ها را به صورت بی‌سیم به رایانه انتقال دهد. سپس، از رایانه برای انتقال بی‌سیم سیگنالی به لنز تماسی استفاده کردند که به آزاد شدن بریمونیدین منجر شد.
آنها پس از بررسی خرگوش‌ها دریافتند که فشار چشم حیوانات پس از ۳۰ دقیقه، تا حدود یک سوم و به طور میانگین پس از دو ساعت، تا بیش از ۴۰ درصد کاهش یافته است.
پژوهشگران باور دارند که تحقق این فناوری برای استفاده در مراکز بهداشتی می‌تواند زندگی میلیون‌ها بیمار مبتلا به آب‌سیاه را متحول کند و کمک فوق‌العاده‌ای برای چشم‌پزشکان باشد.
در هر حال، برای ارزیابی عملکرد این دستگاه در انسان، بررسی بیشتری مورد نیاز است.
این پژوهش در مجله “Nature Communications” به چاپ رسید.
انتهای پیام
