یک بررسی جدید نشان می‌دهد یک دوره شدید بیماری کووید-۱۹ ممکن است باعث از دست رفتن عمده توانایی مغزی و افت ضریب هوش معادل رسیدن از ۵۰ سالگی به ۷۰ سالگی شود.
به گزارش بارزنیوز به نقل از یواس‌نیوز آدام همپشایر از انستیتوی پژوهش زوال عقل بریتانیا و سرپرست این پژوهش می‌گوید: «بررسی‌های قبلی نشان داده‌اند که افرادی که از کووید-۱۹ بهبود پیدا کرده‌اند ممکن است از دچار مشکلات درازمدت از لحاظ توانایی تمرکز و حل مسائل شوند.»
همپشایر و همکارانش می‌خواستند بدانند این مشکلات در بیماران با بیماری شدیدتر کووید-۱۹ تا چه حد بارز است، چه جنبه‌هایی از توانایی‌های فکری را تحت تاثیر قرار می‌دهد و اینکه آیا نشانه‌ای بهبودی در طول زمان در این افراد مشاهده می‌شود و علت زمینه‌ساز این مشکلات چیست.
این پژوهشگران برای پاسخ به این پرسش بر گروهی شامل ۴۴ بیمار بریتانیایی متمرکز شدند که در جریان چند ماه اول پاندمی به علت دچار شدن به کووید-۱۹ در بیمارستان بستری شده بودند. در آن هنگام یک سوم این بیماران آنقدر حال بدی داشتند که نیاز به اتصال به دستگاه تنفس مصنوعی پیدا کرده بودند.
ارزیابی‌های سلامت روانی که شش ماه پس از نخستین بستری شدن این بیماران انجام شد، نشانگر افت قابل‌توجه در مهارت‌های حافظه و تمرکز به همراه کاهش توانایی‌های حل دقیق و سریع مسئله بود.
بیماران اغلب فراموشکار، تنش‌زده و دچار نوعی «گیجی مغزی» (brain fog) بودند که باعث می‌شود در یافتن کلمات برای ابراز خودشان دچار مشکل شوند.
این بررسی نشان‌دهنده کاهش ظرفیت مغزی پس از بیماری کووید در حدی معادل ۱۰ نمره افت ضریب هوشی بود.
مغز بیماران در مدت کوتاهی ۲۰ سال پیر شده بود
همپشایر که استاد علوم اعصاب در دپارتمان علوم مغزی امپریال کالج لندن هم هست، گفت گرچه انتظار حدی از افت کارکرد مغزی را در این بیماران داشت، از «میزان مشکلات فکری که این بیماران پیدا کرده بودند، شگفت‌زده شد.»
او گفت: «میزان افت کارکرد فکری این بیماران شبیه به روندی بود که هنگام پیر شدن از ۵۰ تا ۷۰ سالگی مشاهده می‌شود.»
به گفته همپشایر، افراد به طور طبیعی در طول این دو دهه به میزان قابل‌توجهی افت کارکرد مغزی پیدا می کنند، اما مقدار زیادی زمان برای سازگار شدن هم در اختیار دارند. «اما برای این بیماران این افت توانایی‌های مغزی باید به صورت یک شوک ناگهانی تجربه شده باشد. انتظار من این است که برخی از آنها هیچگاه نتوانند به طور کامل بهبود پیدا کنند یا بتوانند به سر کار بازگردند.»
همپشایر گفت علت دقیق این افت توانایی‌های مغزی هنوز مشخص نیست، «اما بررسی ما نشان می‌دهد که با احتمال بیشتری رویدادی مربوط به بیماری اولیه علت آن بوده است، نه مشکلات روانی ثانوی مانند افسردگی و اضطراب که در دوران نقاهت رخ داده باشند. البته این بیماران هم نشانه‌های افسردگی، اضطراب و اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD را دارند، اما این نشانه‌ها ظاهرا جدا از مشکلات در توانایی‌های فکری است.»
به گفته همپشایر، مهم این است که چنین بیمارانی را در مدت طولانی‌تری پیگیری کرد تا معلوم شود چه کسانی بهبود پیدا می‌کنند یا اصلا بهبودی ممکن هست یا نه.
یافته‌های این بررسی در شماره ماه مه ژورنال eClinicalMedicine منتشر شده است.
