اینفوگرافیک | علائم ابتلا به سرخک | چگونه از بیمار مبتلا به سرخک مراقبت کنیم؟
بیماری سرخک یکی از مسری‌ترین بیماری‌های غفونی است، به طوری که بیش از ۹۰ درصد افراد حساس در تماس نزدیک با بیمار آلوده می‌شوند.
حدود ۱۰ درصد کل مرگ و میر قابل پیشگیری کودکان زیر ۵ سال در جهان به علت سرخک است و براساس گزارش سازمان جهانی بهداشت سالیانه ۲۰۰ هزار کودک را به کام مرگ می‌کشد. در ادامه با علائم ابتلا، راه‌های انتقال، چگونه‌گی مراقبت از بیمار و… آشنا می‌شویم:
راه انتقال
انتقال بیماری بصورت اولیه از فرد به فرد از طریق ذرات آئروسل و یا بوسیلة تماس مستقیم با ترشحات بینی و گلوی فرد بیمار صورت می‌پذیرد.
مدت انتقال
افراد مبتلا به بیماری از سه روز قبل از شروع علائم تا ۴ روز بعد از شروع بثورات جلدی(راش جلدی) آلوده کننده هستند.
علائم بالینی
بعد از دورة کمونی که به طور معمول حدود ۸ الی ۱۵ روز متغییر است، علائم اولیه شامل تب، خستگی، سرفه، آب ریزش از بینی، سرفه و التهاب ملتحمه در افراد فاقد ایمنی به بیماری ظاهر می‌شود.
تشخیص
از روی علائم بالینی نمی‌توان با قطعیت در مورد تشخیص بیماری نتیجه‌گیری کرد، بنابر این تشخیص نهایی با جدا کردن آنتی بادی IgM اختصاصی سرخک در خون یا بزاق بیمار انجام می‌شود. همچنین از تمام موارد مشکوک نمونه ادرار و حلق تهیه می‌شود.
جداسازی و پیشگیری
بیمار ترجیحاً در اتاق ایزوله فشار منفی بستری شود.
درب اتاق بسته نگه داشته شود.
قبل از ورود به اتاق ماسک N۹۵ پوشیده شود.
قبل و پس از تماس با بیمار و وسایل اطراف بیمار اصول بهداشت دست‌ها رعایت شود.
در تماس با ترشحات بیمار از گان، عینک و دستکش استفاده شود.
کودکان در سن مدرسه باید به مدت ۴ روز پس از ظهور راش‌ها از رفتن به مدرسه خودداری کنند.
